(dit stuk is het laatste in een reeks: https://weerstand.noblogs.org/1-1-neem-afstand-van-het-spektakel/ , https://weerstand.noblogs.org/1-2-de-rode-of-de-blauwe-pil/ , https://weerstand.noblogs.org/het-begin-van-zelfbevrijding/ , https://weerstand.noblogs.org/1-4-een-wereld-van-werelden/ , https://weerstand.noblogs.org/1-5-revoluties/ & https://weerstand.noblogs.org/1-6-solidariteit-is-geen-woord-het-is-een-wapen/ )
We gaan nu flink vooruit lopen op de situatie. Het opgeven van spectaculaire illusies betekent natuurlijk niet dat onze dromen moeten los laten, alleen dat we moeten inzien dat ze gekaapt zijn door het spektakel. Een geaard perspectief is dus juist goed om te hebben, en gelukkig ook mogelijk. De ‘knooppunten van knooppunten’, verbindingen tussen leefwerelden in de vorm van formele en informele organisatie, zijn namelijk de eerste stap in een sociaal-(r)evolutionair proces gericht op uiteindelijk wereldwijde zelfbevrijding.
Als de basis daadwerkelijk gelegd is …
Knooppunten tussen leefwerelden die zich als zodanig begrijpen en afstand nemen van spectaculaire fantasieën, kunnen zich in informele (althans niet-publieke) hoedanigheid gaan richten op de verdere zelfbevrijding van zichzelf en de mensen die onderdeel zijn van hun leefwerelden. Deze ‘basiscomité’s’ schieten er niks mee op zich (publiekelijk / spectaculair) te manifesteren of open te stellen. Hun rol is immers niets anders dan het verbinden van de leefwerelden waarin de ‘leden’ al zitten. Met andere woorden: het blijft ‘ons kent ons.’ Een ‘hoger niveau van organisatie’ moet het basiscomité niet vervangen maar daar aan toevoegen. Op die manier blijft dat ‘hogere niveau’ ook geaard.
Met of zonder veel tussenstappen, tegenslagen en (r)evolutionaire processen die niet te voorspellen zijn, kunnen deze comité’s een basis vormen voor formelere organisaties of raden op werkplekken, in wijken en rondom andere aspecten van het leven (voor de hand liggend zijn hobby’s, passies, interesses, etc). Enige formaliteit is dan noodzakelijk omdat mensen er toe moeten kunnen treden als het op hen betrekking heeft en zij dat willen, om hun zelfbevrijding (verder) vorm te kunnen geven). Daarvoor moet zij in ieder geval bekend zijn in de kringen waarvan de raad claimt een knooppunt te zijn. Want waar het basiscomité een knooppunt is van enkele leefwerelden, kunnen deze organisaties zowel verschillende basiscomité’s betrekken rondom een bepaalde plek of thema als mensen die buiten die comité’s staan. Die kunnen dan wellicht ook weer ondersteund worden tot het vormen van die comité’s. Deze organisaties/raden kunnen vervolgens weer de basis vormen voor ‘hogere’ raden, welke weer meer leefwerelden met elkaar in contact brengen. Enzovoort, enzovoort, volgens een confederatief beginsel.
… kunnen we laten zien dat er een alternatief is
Het is hier, bij het reeds bestaan van zo’n direct-democratisch stelsel of de aangenomen concreetheid van een dergelijk alternatief, dat onze analyses, kritieken en plannen meestal beginnen. Dat is natuurlijk absurd, en het verraadt dat we in onze eigen pogingen onderdeel te zijn van het spektakel de weg zijn kwijt geraakt. ‘There is no alternative’ is feitelijk juist, omdat we ons niet meer bezig houden met het opbouwen van een daadwerkelijk alternatief. In plaats daarvan bouwen we formele organisaties die zich in het spektakel proberen te mengen, om daar ‘het geluid’ te laten horen dat er wel degelijk een alternatief is. Maar een woord is natuurlijk geen werkelijkheid, in luchtkastelen kan je niet wonen, hoe mooi ze ook zijn.
Het is ook wel een erg lange weg, die van de zelfbevrijding. En de verleiding is dan ook groot dat we ons liever in een film óver de revolutie willen wanen, dan daadwerkelijk de revolutie willen organiseren. Tegelijkertijd kunnen we heel wat moois meemaken als we de keuze maken afstand te nemen van het spektakel en die weg te gaan bewandelen. Want hoe begin je aan een lange reis? Door de eerste stap te zetten. En dan de volgende. En dan de volgende. Fluitend, op je gemak, met de zon in je gezicht en goed bevoorraad. Want het wordt een lange reis. Laten we er van genieten. Iets anders is geen optie want dat houden we toch niet vol.
En ons neerleggen bij een leven waarin een Netflix-‘binge’ vergeleken misschien wel het grootste genot blijkt te zijn? Eh, nee dank je. Liever leef ik echt. Jij toch ook?