Entries from February 2019 ↓

(dit stuk is het laatste in een reeks: https://weerstand.noblogs.org/1-1-neem-afstand-van-het-spektakel/ , https://weerstand.noblogs.org/1-2-de-rode-of-de-blauwe-pil/ , https://weerstand.noblogs.org/het-begin-van-zelfbevrijding/ , https://weerstand.noblogs.org/1-4-een-wereld-van-werelden/ , https://weerstand.noblogs.org/1-5-revoluties/ & https://weerstand.noblogs.org/1-6-solidariteit-is-geen-woord-het-is-een-wapen/ )

We gaan nu flink vooruit lopen op de situatie. Het opgeven van spectaculaire illusies betekent natuurlijk niet dat onze dromen moeten los laten, alleen dat we moeten inzien dat ze gekaapt zijn door het spektakel. Een geaard perspectief is dus juist goed om te hebben, en gelukkig ook mogelijk. De ‘knooppunten van knooppunten’, verbindingen tussen leefwerelden in de vorm van formele en informele organisatie, zijn namelijk de eerste stap in een sociaal-(r)evolutionair proces gericht op uiteindelijk wereldwijde zelfbevrijding.

Als de basis daadwerkelijk gelegd is …

Knooppunten tussen leefwerelden die zich als zodanig begrijpen en afstand nemen van spectaculaire fantasieën, kunnen zich in informele (althans niet-publieke) hoedanigheid gaan richten op de verdere zelfbevrijding van zichzelf en de mensen die onderdeel zijn van hun leefwerelden. Deze ‘basiscomité’s’ schieten er niks mee op zich (publiekelijk / spectaculair) te manifesteren of open te stellen. Hun rol is immers niets anders dan het verbinden van de leefwerelden waarin de ‘leden’ al zitten. Met andere woorden: het blijft ‘ons kent ons.’ Een ‘hoger niveau van organisatie’ moet het basiscomité niet vervangen maar daar aan toevoegen. Op die manier blijft dat ‘hogere niveau’ ook geaard.

Met of zonder veel tussenstappen, tegenslagen en (r)evolutionaire processen die niet te voorspellen zijn, kunnen deze comité’s een basis vormen voor formelere organisaties of raden op werkplekken, in wijken en rondom andere aspecten van het leven (voor de hand liggend zijn hobby’s, passies, interesses, etc). Enige formaliteit is dan noodzakelijk omdat mensen er toe moeten kunnen treden als het op hen betrekking heeft en zij dat willen, om hun zelfbevrijding (verder) vorm te kunnen geven). Daarvoor moet zij in ieder geval bekend zijn in de kringen waarvan de raad claimt een knooppunt te zijn. Want waar het basiscomité een knooppunt is van enkele leefwerelden, kunnen deze organisaties zowel verschillende basiscomité’s betrekken rondom een bepaalde plek of thema als mensen die buiten die comité’s staan. Die kunnen dan wellicht ook weer ondersteund worden tot het vormen van die comité’s. Deze organisaties/raden kunnen vervolgens weer de basis vormen voor ‘hogere’ raden, welke weer meer leefwerelden met elkaar in contact brengen. Enzovoort, enzovoort, volgens een confederatief beginsel.

… kunnen we laten zien dat er een alternatief is

Het is hier, bij het reeds bestaan van zo’n direct-democratisch stelsel of de aangenomen concreetheid van een dergelijk alternatief, dat onze analyses, kritieken en plannen meestal beginnen. Dat is natuurlijk absurd, en het verraadt dat we in onze eigen pogingen onderdeel te zijn van het spektakel de weg zijn kwijt geraakt. ‘There is no alternative’ is feitelijk juist, omdat we ons niet meer bezig houden met het opbouwen van een daadwerkelijk alternatief. In plaats daarvan bouwen we formele organisaties die zich in het spektakel proberen te mengen, om daar ‘het geluid’ te laten horen dat er wel degelijk een alternatief is. Maar een woord is natuurlijk geen werkelijkheid, in luchtkastelen kan je niet wonen, hoe mooi ze ook zijn.

Het is ook wel een erg lange weg, die van de zelfbevrijding. En de verleiding is dan ook groot dat we ons liever in een film óver de revolutie willen wanen, dan daadwerkelijk de revolutie willen organiseren. Tegelijkertijd kunnen we heel wat moois meemaken als we de keuze maken afstand te nemen van het spektakel en die weg te gaan bewandelen. Want hoe begin je aan een lange reis? Door de eerste stap te zetten. En dan de volgende. En dan de volgende. Fluitend, op je gemak, met de zon in je gezicht en goed bevoorraad. Want het wordt een lange reis. Laten we er van genieten. Iets anders is geen optie want dat houden we toch niet vol.

En ons neerleggen bij een leven waarin een Netflix-‘binge’ vergeleken misschien wel het grootste genot blijkt te zijn? Eh, nee dank je. Liever leef ik echt. Jij toch ook?

(dit stuk is een vervolg op  https://weerstand.noblogs.org/1-1-neem-afstand-van-het-spektakel/ , https://weerstand.noblogs.org/1-2-de-rode-of-de-blauwe-pil/ , https://weerstand.noblogs.org/het-begin-van-zelfbevrijding/ , https://weerstand.noblogs.org/1-4-een-wereld-van-werelden/ & https://weerstand.noblogs.org/1-5-revoluties/ )

In zoverre als de mensen in jouw wereld afstand nemen van het spektakel en zich op hun leefwereld richten, wordt het mogelijk een gezamenlijkheid te ontwikkelen. Deze gezamenlijkheid kan alle aspecten hebben die onderlinge relaties kunnen hebben. Het is in ieder geval hier waar concrete solidariteit, directe actie en wederzijdse hulp mogelijk wordt. En een mate van daadwerkelijke vrijheid gevonden kan worden. Tegelijkertijd zullen de grenzen duidelijk worden van jouw huidige leefwereld en wat er daarbinnen mogelijk is. Voor een verdere zelfbevrijding zijn verdere revolutionaire stappen nodig, die zowel een uitbreiding van jouw leefwereld behelzen als veranderingen in andere leefwerelden.

Verleg je grenzen

De praktische voorwaarden voor het uitbreiden van een wereld kunnen moeilijk te verkrijgen zijn. Denk daarbij aan tijd, energie en bepaalde vaardigheden. Gelukkig voor de schrijver van dit stuk is het theoretisch wel ontzettend simpel: je gaat gewoonweg een nieuwe relatie aan. Voor zover die- of datgene waarmee je een relatie aangaat een knooppunt van relaties is met sub/objecten waar jij nog geen relaties mee hebt, wordt een verdere uitbreiding mogelijk. Mocht dit allemaal veel te abstract zijn: een kroeg binnen lopen waar je nog nooit bent geweest, is hier een perfect voorbeeld van (waarmee natuurlijk niet is gezegd dat dat dé manier is).

‘Politiek’-strategisch bekeken, is het binnen het project van (een steeds gezamenlijker en daardoor steeds grotere) zelfbevrijding bovendien noodzakelijk dat verschillende werelden met elkaar in contact komen. Binnen dat grensoverschrijdende contact kunnen vanzelfsprekend ook de grenzen die binnen jouw wereld bestaan m.b.t. concrete solidariteit, directe actie, wederzijdse hulp en vrijheid worden verlegd. De verschillende informele ‘scenes’, milieus en ‘subculturen’ zijn hier voorbeelden van. De ervaring leert dat hierbij wel gewaakt moet worden je oorspronkelijke leegewereld niet uit het oog te verliezen. Want dit soort ‘knooppunten van knooppunten’ hebben vrijwel altijd (en misschien per definitie) een zekere mate van abstractie ten opizchte van het dagelijks leven. Vaak is het er ook een soort vlucht weg van, en zijn ze vaak gericht op het spektakel. Soms letterlijk en veel vaker nog figuurlijk, verzamelt men zich op een plek om vervolgens niet met elkaar bezig te zijn maar ‘samen’ naar een voorstelling te staren.

Organiseer de revolutie

Ditzelfde gevaar bestaat in nog veel grotere mate voor formele ‘knooppunten van knooppunten’, wat de vele organisaties die ons leven arm is in ieder geval oorspronkelijk vaak waren. Een mate van formaliteit bestaat al vanaf het moment dat er een naam aan wordt gegeven. En het neemt toe hoe meer woorden en beelden er aan vuil gemaakt worden relatief ten opzichte van de relaties die het pretendeert te representeren. De inherente armoede hieraan bestaat er dan ook uit dat formalisatie altijd spectaculaire kenmerken heeft: formele aspecten trekken meer aandacht dan informele, en daarmee is men al sneller bezig met woorden en beelden dan relaties. De situatie wordt al helemaal triest wanner het gestelde doel van een formele organisatie het roduceren van woorden en beelden is, in de hoop onderdeel uit te mkaen van hét spektakel. De derealisatie van eeen formele organisatie vindt dan ook vaak zijn weinig indrukwekende climax wanneer haar woorden en beelden relaties gaan vormen met de andere woorden en beelden, en daarmee elke daadwerkelijke relatie ut het oog is verdwenen.

Hoewel formalisme dus terecht bekritiseerd kan woorden, heeft het een aantal voordelen. Daarvan moet, complementair aan informalisme, wel degelijk gebruik gemaakt worden. Haar ‘zwakte’ ten opzichte van het spektakel wijst op haar functie: het is een telecommunicatiemiddel. Door iets een naam te geven, een logo, een website, een kranten, en woorden en beelden te produceren kunnen leefwerelden worden bereikt die vele knooppunten verder weg liggen. Omdat de formele organisatie bovendien (voorzover zij meer dan een spektakel is) een wereld op zich is, kan het fungeren als ‘knooppunten van knooppunten’ met vele andere werelden. En daarmee de mogelijkheden tot onze zelfbevrijding exponentiëel vergroten.

Hét spektakel is in principe niets anders dan volstrekt ontaarde telecommunicatie die een illusoire realiteit is gaan vormen. Tegen het spektakel zijn betekent dus niet het afzweren van telecomunicatie, maar geaard zijn in je eigen leefwereld en geaarde telecommunicatie toepassen: telecommmunicatie die direct gericht is op zelfbevrijding in onze concete fysiek/sociale werkelijkheden. Het is het verschil tussen een film óver de revolutie, en de organisatie ván de revolutie.

[wordt vervolgd]

Het leven leeft, zonder te weten

De mens streeft, zonder te leven

En vraagt zich af, waarom het alles geeft

Van binnen beeft, zijn web weeft

En nooit vergeet, en alles weet

Terwijl het nergens komt, maar overal gaat

Verstopt, verrot, in een spagaat

Tussen dieren en goden, een verzonnen mandaat

Met duizen verboden,

allen te laat