Soms schieten woorden te kort of zijn er teveel. Dan helpt het te schrijven, maar zonder vooropgesteld doel. Laat het doel ontstaan in het doen; vorm het doen niet naar het doel.
Doelen zijn ideeën waarvoor we de praktijk vernietigen tewijl we er mee bezig blijven. Mensen zijn bang dat het middel het doel wordt; tegelijkertijd zijn ze het middel zo goed als vergeten. Ook al is alleen het middel realiteit en het doel iets dat wordt. Of beter, zou worden. Vooropgesteld wordt voorondersteld, en niemand vraagt zich nog af waar het daadwerkelijk heen gaat. En uiteindelijk laat iedereen los dat het nog ergens heen gaat. Omdat de vooropgestelde vooronderstelling niet langer verondersteld en daarmee vooropgesteld kan worden. En wat ons rest zijn de taalspelletjes, verhuld als begrip. Waar de duisternis zijn licht vindt en het begin zijn eind, daar onststaan raadsels zonder betekenis omdat het betekende geen raadsel is.
Wij zijn apen met een taalbesef. Meer dan dat, want we zijn ons ook dat weer bewust. Net zoals wij een besef hebben over de wereld, wat meer is dan alleen het bewust-zijn daarin. Omdat dit laatste beter te om-schrijven is als een gevoel en daardoor moeilijk te be-schrijven is, zetten wij al snel ons cognitieve besef van wat er is in de plaats voor wat er is. De verheerlijkte ratio verheerlijkt zichzelf, wordt zo minder dan wat is want beseft zich slechts dat is. “Ik denk dus ik ben” zei de filosoof vanachter zijn bureau, zo verstoken van het leven dat hij dieren als machines zag.
Het onuitdrukbare wordt zo onderdrukt. Omdat al het impliciete wordt gewantrouwd, wordt verloren wat niet met woorden te vatten valt. Waar door woorden soms op te wijzen valt al valt het buiten hun bereik. Het staat er gewoonweg niet. Het moet zwart op wit. Of niet? Het is zwart of wit of het is er niet. Hier, waar licht zijn duisternis vindt en het einde zijn begin, daar ontstaat niets dan betekenis omdat niemand het betekende meer vindt.
Neem de stap terug die een stap vooruit is. Voel.